ارزش گذاری فناوری و سهام
به‌طور کلی هر کسب و کاری مالک سه نوع دارایی است. دارایی‌های پولی شامل پول، اعتبار و یا وام، دارایی‌های فیزیکی شامل تجهیزات، زمین، ساختمان، کالاها و موجودی انبار، دارایی‌های معنوی یا نامشهود شامل هر نوع دارایی غیرفیزیکی دیگر (دانش فنی و تکنولوژی، علائم تجاری، حق نشر، حق کشف و اختراع، مجوزهای حقوقی). امروزه دارایی‌های معنوی یا نامشهود شرکت‌ها در تجارت جهانی و کسب درآمد بیشتر برای بنگاه‌های کوچک و بزرگ اقتصادی از اهمیت بسزایی برخوردار شده است.
یکی از فعالیت‌های دشوار در زمینه فناوری، ارزش‌گذاری آنها می‌باشد. از آنجا که فناوری جزء دارایی‌های معنوی بوده و از ارزش غیرملموس برخوردار می‌باشد، تبدیل کردن ارزش غیرملموس آن به صورت ملموس و بیان آن به زبان پولی، کار بسیار دشوار و پیچیده‌ای است که نیاز به مطالعه، تحقیق، آموزش دارد.
انواع روش‌های ارزش‌گذاری فناوری و سهام
به طور کلی دو رویکرد اساسی برای قیمت‌گذاری وجود دارد که عبارتند از:
- رویکرد اول:استفاده از روش‌های تجربی مبتنی بر سعی و خطا برای تخمین قیمت (قواعد سرانگشتی)
- رویکرد دوم: استفاده از روش‌های علمی و ریاضی برای تخمین قیمت
روش‌های تجربی مبتنی بر سعی و خطا و تخمین سرانگشتی، به عنوان یک روش مرسوم در بنگاه‌های اقتصادی، تخمینی بر اساس ذهنیت متخصصان و تجربه آنها از ارزش محصول صورت می‌گیرد و براساس آن قیمتی برای ارائه به بازار تعیین می‌گردد و سپس بر اساس بازخورد گرفته شده از بازار تعدیل و اصلاح می‌شود. این روش کاربرد زیادی ندارد، زیرا در مورد حق‌الامتیازهای مختلف، هزینه‌ها و درآمدها و ریسک‌های متفاوتی وجود دارد، اما به عنوان روشی ساده مورد استفاده قرار می‌گیرد. از مدل‌های علمی ارزش‌گذاری فناوری نیز می‌توان به روش‌های هزینه محور، درآمد محور، بازار محور و گزینه واقعی اشاره کرد که متناسب با شرایط، از این روش‌ها استفاده می‌شود.
